سگ

به فکر عاشقان سگ صفت باش ...

که غیر از ما کسی به فکر ما نیست ...


اندر احوالات سگ:

سگ موجودی است بسیار با وفا که در روایات متعددی آمده اگر به سگی غذا بدی تا آخر عمرش هر وقت تورو ببینه بهت سلام می کنه ؛هاپ هاپ؛ و خلاصه اگه کسی اذیتت کنه به عنوان بادی گارد عمل می کنه ...

ولی حالا بیا به یه آدم خوبی کن ... خیلی با مرام باشه ۱ هته بعدش یادش میره و ممکنه با کوچیکترین ناراحتی  حالتو هم بگیره

سگ موجودی است شجاع که باز در روایات اومده اگه مسئولیت گله رو بهش بسپاری و تعدادی گرگ به گله بزنن و سگ مطمئن باشه شکست می خوره بازم با شجاعت جلوشون می ایسته

ولی انسان نه ! ترسو و برای حفظ جان خودش حاضره رو همه چی پا بذاره حتی بعضی از انسان ها واسه جونشون که نه ! واسه پیشرفت و ترقی رو هر چیزی پا می زارن

و بسیاری موارد دیگه که همگی حاکی از برتری سگ به انسان داره ... به طوری که محققان گفتند وقتی دو سگ با هم دعوا می کنن و این صدا رو می دند ؛هاااپ هاپ هاپ هااااااااپ؛ این به معنی آدم صفت هست که از بدترین فحش های سگ هاست...

حالا مسئله ای که توجه متفکرین رو به خودش جلب کرده اینه که چرا انسان ها با شنیدن این تمجید (سگ صفت) معمولا عصبانی میشن و خون به پا می کنن که خوب بعضی ها اینطوری جواب می دند که این فحش رو تمسخر خودشون می دونن .. مثل سرباز وظیفه ای که بهش بگی سرهنگ ... احتمالا از این که داری مسخرش می کنی بهش بر می خوره ...

البته در همه موارد استثنائاتی هم پیدا میشه ...
هم آدم خوب داریم تک و توک و هم سگ بد
ولی خوب رو استثنائات نمیشه تصمیم گرفت

وحشی

این طبیعت من بود ...
من وحشی بودم ...
خیلی وحشی ....
اگه کسی بهم دست میزد لگد می انداختم ...
به هیچکس سواری نمی دادم ...
کسی جرات نمی کرد به من نزدیک بشه حتی صاحبام ...
وقتی می خواستند بدوم ، صاف وای میستادم ....
وقتی می خواستند وایستم، می دویدم ...
تازه اونا صاحبام بودند ، وای به روزی که یک نفر دیگه ازم می خواست سواری بگیره ... فقط جای نعل من رو بدنش یادگاری می موند ...
این طبیعت من بود ...
چون من وحشی بودم ...
تا یک روز اون غریبه اومد ...
نمی دونم چی شد ؟ چطور شد؟ ولی من رامش شدم ...
اون تونست منو اهلی کنه ...
آسون نبود، همه می گفتند من رام نشدنیم ...
ولی شد ... من رام اون شده بودم ...
وقتی می خواست بدوم ، طوری می دویدم که انگار مسابقه می دم و وقتی می خواست بایستم انگار جهان بی حرکت می شد ...
کارش به جایی رسیده بود که بهم نمی گفت بدو! خودم حس می کردم که می خواد بدوم ، می دویدم، و اگه ازم نمی خواست بایستم تا آخر دنیا می رفتم ...
صاحبام هم گاهی سعی می کردند منو رام کنند...
ولی خسته می شدند، یا بلد نبودند یا حوصله نداشتند ...
هر دفعه تلاششون بی نتیجه می موند ...
آخرش می گفتند تو رام نشدنی هستی و می رفتند ...
ولی من رام نشدنی نبودم، چون غریبه منو طوری رام کرد که هیچ موجودی به اندازه من اهلی نبود وقتی که اون پیشم بود...
گاهی برای صاحبام هم می دویدم، چون اگه این کارو نمی کردم بهم غذا نمی دادند، شلاقم می زدند...
چاره ای نداشتم ولی بازم همون وحشی همیشگی بودم، اونم وحشیی که هیچ موجودی تو دنیا به اندازه من وحشی نبود ...
ولی اون غریبه ، این وحشی رام نشدنی رو طوری رام کرد که اگه می خواست چهار نعل می رفتم ! اگه می خواست یورتمه می رفتم ... اگر هم می خواست طوری می دویدم که انگار دنیا هیچ آخری نداره ...
درسته که من متعلق به افراد دیگه ای بودم اونا صاحب من بودند ! داغ اون ها روی تن من خورده بود! ولی اون غریبه صاحب روح من بود.حالا من صاحب جدیدی داشتم که هیچ داغی روی تن من نزده بود ... نیازی به این کار نداشت ... چون می دونست منو هر جا بخواد می تونه بکشه ...
آخه منو اهلی کرده بود ... منی که وحشی بودم و این طبیعت من بود ...


رشته ای بر گردنم افکنده دوست ....
می کشد هر جا که خاطر خواه اوست ...

برگی از خاطرات یک اسب وحشی

مرغ وحشی

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که برخاست ُ‌مشکل نشیند ....


لعنت به این مرغ وحشی که هر چی آزردیش از بامت بر نخاست

زندگی نامه

سلام دوستان و دشمنان عزیز
امروز می خوام یه بیوگرافی از خودم بنویسم
یعنی از شخصیت وبلاگیم
که اگه یه روزی حافظه مو از دست دادم بیام اینو بخونم و یادم بیاد کی بودم
پیش دانشگاهی که بودم سال ۸۰ مجید لالی گیر داده بود که یه چیز جدید اومده به اسم وبلاگ ...
شایدم سوم بودم یعنی سال ۷۹
خلاصه هرچی تعریف می کرد برامون ما می گفتیم چه فرقی با یه وب سایت  معمولی داره ؟!؟! حالا نخندید چون الان همه می دونن چیه اون موقع واقعا معلوم نبود....
بعد از یه مدتی من رفتم تو کار وبلاگ خونی و با آلبالو و زیرشلواری شروع کردم ... که زیرشلواری طنز می نوشت و آلبالو عاشقانه و تراژدی .. آلبالو هنوزم هست و حالا قشنگ تر می نویسه طنز هم قاطیشه
بعد از یه مدت تصمیم گرفتم منم بنویسم ... حالا جدا از اینکه به تقلید از زیرشلواری یه مدت با همکاری مرتضی قدیانی وبلاگ پیژامه راه انداختیم اولین متن وبلاگ خودمو ۸ اسفند ۸۱  که شروع ترم دوم دانشگاهم بود با این عنوان گذاشتم تو وبلاگم که به اسم خودم درست کرده بودم یعنی مهدی امیری:
=====
سلام ...
این فقط شروعی بی هدف است ...
امیدوارم روزی با هدف بنویسم ...
بابای
=====
بعد از اون گاه بی گاه آپ می کردم اونم با شعر هایی که معمولا همخونی با حالت درونیم داشت ... تا اینکه ۱۰ اردیبهشت ۸۳ شروع کردم به نوشتن یک داستان با عنوان ؛عشق بر وزن کشک؛ که این داستان طولانی شد و هر از گاهی یک قسمت می نوشتم البته نا گفته نماند بر خلاف اخلاق حرفه ای چندی پیش این داستان رو به طور کامل از وبلاگ هام حذف کردم
بالا خره ۸ آبان ۸۳ با دوستان این وبلاگ خداحافظی کردم و رفتم به وبلاگ دیگه که خوب اسم خودم نبود (اینش مهمه) و خوب یه کمی تاریک بود چون اسمش عاشق تاریکی بود
متن خداحافظیمو می ذارم
=====

سلام ..

خوب ما کم کم داریم جمع می کنیم .. میریم .. میریم یه جای دور .. یه جای تاریک یه جای خشک و بی روح .. آخه دیگه احساسی نمونده واسه تر و تازه بودن ..

به امید موفقیت هر چه بیشتر شما دوستان .. تو زندگیتون ..

یعنی اون روزی که اون شتر میاد دم خونتون نفس راحت بکشید .. شاید این آرزوی خیلیا باشه ..

اگه کسی آدرس جدیدمونو خواست بهم میل بزنه ..

بابای دوستان ..

 =====

البته بعدش نمی دونم چطور ولی یه بار که از خدا خیلی شاکی بودم بازم مهدی امیری رو آپ کردم ولی دیگه الان مدت هاست که زیر غبار زمان مونده

وبلاگ دارک لاور رو ۲ مهر ۸۳ با این متن شروع کردیم ...

=====

خوب شروعی تازه

سلام ..

خوب ما اومدیم اینجا ...

اینکه چرا اومدیم ... یا قبلا کجا بودیم یا بعدا کجا میریم .. اهمیتی نداره ...

حتی معلوم نیستت تا کی اینجاییم .. ولی مهم اینه که قبلا یه داستان

 می نوشتیم .. که حالا میاریمش اینجا .. بقیشم سر فرصت می نویسیم ..

فعلا همین ..

بابای دیر ..

=

=====

وقتی می گم شروع کردیم معنیش این نیست که ما چند نفریم ! یعنی ما به خودمون احترام میزاریم..

بعد از اون توی دارک لاور گاهی حرف دل زدیم ! گاهی شعر نوشتیم گاهی ادامه داستانمونو نوشتیم ....

تا اینکه ۱۳ مهر ۸۵ با این متن از دارک لاور خداحافظی کردیم و رفتیم تو حسرت خونه الانمون

====

کجا؟

سلام به دوستان خوبم ...

خوب ما داریم واسه بار دوم اسباب و اثاثیه رو جمع می کنیم و میریم یه جای دیگه ...

هر کی خواست بدون کجا همینجا کامنت بزاره و بپرسه و ایمیلشم بزاره که بگم ...

البته اگه نیاین هم خوبه چون جایی که دارم میرم از اینجا تاریکتره ... هم تاریکه هم پر از حسرت ....

خلاصه اینکه از اینکه این مدت اومدید تو این خونه تاریکه ما ممنون ...

در خانه ما رونق اگر نیست ....

مهم نیست .....

بابای دوستان

====

یادم نمیاد چرا ! ولی خوب اسباب کشی کردیم ! شاید دلیلش این بوده که از پرشین  بیلاگ خسته بودیم
خلاصه حسرت خونه رو  ۵ مهر ۸۵ با این متن شروع کردیم
====

چی شد که این شد ؟

سلام

خوبید ؟

راستش الان حس نوشتن نیست ... فقط اینجا رو واسه این ساختم که یه کم این افکار به هم ریخته رو سر و سامون بدم ....

و بعد از ۲ سال دوری از وبلاگ ها از یه جای جدید شروع کنم

فعلا بای تا بعد

====

حالا منظور از ۲ سال چی بوده نمی دونم ! شاید تاریخا قاطی دارن ؟!؟!؟!؟

دیگه حسرت خونه هم که همینجاست ...

گاهی شعر نقد کردیم

گاهی حرف دل زدیم

که ۳۶۰ رو راه انداختیم .. خواستیم از اینجا فاصله بگیریم که دیدیم ۳۶۰ قابلیت یک وبلاگ فارسی نداره واسه همین بعد از یک سال و نیم دوباره اینجارو با خبر فوت یکی از بستگان که خیلی غم انگیز بود راه انداختیم و رفتیم داستان دنیای من رو که قسمت اولشو تو ۳۶۰ نوشته بودیم آوردیم اینجا و قسمت دومشو هم اضافه کردیم ...

این بود بیوگرافی وبلاگیه ما ....

چند تا مورد

مسافر کوچولوی شهریور گفتی قالب عوض کنم که کردم با اینکه تخلصتو از من دزدیدی ! رجوع شود به داستان مسافر کوچولو و گل زیبا که تو ۳۶۰ نوشتم و به زودی میارمش اینجا

در مورد آپ کردن اینجا ... راستش من اصلا بلد نیستم بنویسم ! هیچوقت هم ننوشتم و می دونم افتضاح میشه نوشته هام

این چیزایی هم که تو وبلاگم نوشتم یا شعر های بقیه بوده یا ترشحات یک ذهن خطرناک که فقط دلم نیومده رو زمین بریزه .. وگرنه هیچوقت نشده بشینم و فکر کنم که الان باید آپ کنم و یه چیزی بنویسم...

خوب ما کم کم بریم

آهان یه چیزی یادم اومد

بد ترین فحشی که توی وبلاگ کسی می تونه به من بده اینه :

؛وبلاگ قشنگی داری به منم سر بزن؛

من تقریبا ۱۰ بار همچین مسجی رو پاک کردم 

و کسی که دوباره همچین مسجی بزاره عواقبش به عهده خودشه

والسلام نامه تمام